Intimiteit met een ander is onze meest begeerde wens:
…om door een ander gezien te worden zoals we werkelijk zijn,
…om bevestigd te worden door de ander,
…om gewaardeerd te worden.
We verlangen naar een diep gevoel van intimiteit en verbinding, bij elkaar horen, één zijn…
Verbinden zonder wortels
Maar… de meesten van ons hebben dit als kinderen nooit meegekregen. Ondanks hun beste bedoelingen, waren onze ouders vooral met zichzelf bezig, gericht op hun eigen verwachtingen, trauma’s en agenda’s, en niet in staat om af te stemmen op wie wij werkelijk waren en wat wij werkelijk nodig hadden.
Zo zijn we opgegroeid tot volwassenen zonder het innerlijke gevoel van aarding, geworteld zijn, van een stevige basis onder onze voeten voelen. Daardoor zoeken, hunkeren en verlangen we nog steeds om gezien te worden door de ander en geloven we dat intimiteit met een ander zal leiden tot vreugde en geluk.
Maar helaas… het zal in vele gevallen tevergeefs zijn… Alleen als we intens intiem zijn met onszelf, als we in een diepe verbinding met ons eigen innerlijk wezen aan durven gaan, dán kunnen we werkelijk intimiteit voelen met een ander.
Relaties zijn als spiegels
Door een intieme relatie aan te gaan met een ander, krijg je te zien hoe je nog te groeien hebt, hoe je je innerlijke zelf nog verder kunt helen. Als een relatie niet werkt, dan is dat omdat we er zelf nog niet klaar voor zijn. De falende relatie is de spiegel die ons laat zien dat we zelf nog heling nodig hebben.
En totdat we zelf grotendeels geheeld zijn, zullen we relaties blijven “gebruiken” om de verkeerde redenen. Zoals de behoefte aan afhankelijkheid of het kunnen bezitten van de ander. Het is een herhaling van wat je als kind met je ouders deed. Als je ouders hoge verwachtingen van je hadden, dingen van je nodig hadden, jou beheersten, je afwezen, je voorwaardelijk accepteerden, dan ontwikkelde je een patroon (een beschermingsmechanisme) om daar mee te dealen. Hetzelfde, voor jou bekende en veilige, patroon herhaalt zich in je relaties.
Totdat je wakker wordt, totdat je je innerlijke kind heelt, heb je de ander nodig om jou aan te vullen, op te vullen, in te vullen. Maar… er is niemand buiten jou die aan jouw innerlijke behoeften móet of kán voldoen. Het is een innerlijke verantwoordelijkheid. Het is jouw eigen verantwoordelijkheid.
De illusie van romantische liefde
Het hele idee van romantische liefde (je maakt me compleet …) is een waanvoorstelling. Romantische liefde is een industrie (gevoed door Hollywood) en we trappen er allemaal in. Het is gebaseerd op de innerlijke leegte die we voelen, het jaagt op onze innerlijke honger. Het houdt ons voor de gek door ons te laten geloven dat die honger kan worden gestild door iemand buiten onszelf. We denken dat er buiten ons een volmaakt persoon is die ons compleet zal maken, ons zal oplappen, ons zal voeden en onze dorst zal lessen. Het is een dwaze gedachte, zoeken naar romantische liefde is een onbezonnen onderneming.
En precies de reden waarom veel relaties mislukken. Het is een fantasie, gebaseerd op het verkeerde ideaal. Er bestaan niemand die aan jouw behoeften kan voldoen. Zolang je dit nastreeft, wordt de relatie keer op keer een herhaling van wat je in je jeugd met je ouders hebt gedaan. Een herhaling van controle, bezit, afhankelijkheid en wanhopige behoefte.
Die relaties zijn gebaseerd op voorwaardelijkheid…
als je dit doet en zo van me houdt,
als je me op deze manier goed laat voelen als ik bij je ben,
als je mijn voorwaarden volgt om de perfecte partner te zijn,
…dán zal je aanbidden.
Maar als de ander het even niet weet…
…iets moet uitzoeken…
…fouten maakt of
…god verhoede … verandert… groeit … en het niet meer leuk vindt,
…dan is het simpel,
…dan ga je maar weg,
…dan hou je niet meer van ze.
Met andere woorden… De liefde is voorwaardelijk. Gebaseerd op voorwaarden.
Is dat hoe je wilt zijn?
14